Wéér zat ik in een film, waarbij ik bij ‘ the end’ pas zag wat hier nou gebeurd was. Hoe had ik de signalen niet kunnen zien? Ik dacht dat ik het spel van de narcist doorhad, ik dacht dat ik het nu echt begreep en ik dacht ook dat de narcist mij er niet meer uit zou pikken. Niks was minder waar.

Mijn soulmate?

Daar stond hij. Mysterieus, charmant en zo anders dan de mannen die ik eerder ontmoet had. Hij praatte niet over zichzelf. Hij stelde mij vragen. Wilde over mij van alles weten. Hij was echt geïnteresseerd in mij. Zou het werken aan mezelf de afgelopen 6 jaar nu dan eindelijk beloond worden ? Was al dit werk wat ik had gedaan een voorbereiding geweest op het vinden van die ene soulmate? Die avond droeg hij mij over de drempel van zijn appartement naar zijn bank. Waar zijn bank al snel plaats maakte voor zijn bed. Maar ik wilde het deze keer niet verneuken. Letterlijk.

Die nacht sliepen we niet. We knuffelden en zoenden de sterren van de hemel. Alsof ons leven ervan afhing. Dit was wat ze met tantra moesten bedoelen.

De dagen erna, stuurde hij me appjes waarin hij sprak over tweelingzielen en over kadootjes van het universum. Vroeg me wat ik van onze ontmoeting had gevonden en we spraken diezelfde week nog een keer af.  Hij voelde dus ook dat het bijzonder was wat we deelden.

Wat het ook was.

Snel daarna vertrok hij met zijn kinderen op vakantie. Na enkele dagen intensief app-contact te hebben gehad, merkte ik dat zijn appjes ineens anders werden. Toen ik hem hiernaar vroeg, vertelde hij me dat hij niet op zoek was naar een ‘relatie’. ‘Waar ben je bang voor’ vroeg ik hem. ‘Wat hebben we te verliezen’, vroeg ik hem. “ik voel niet, wat ik hoor te voelen, zei hij me’. ‘Er was nog iemand anders in het spel”. 

Dat spel kende ik. Deze  dynamiek kende ik. Een dynamiek gebaseerd op bindingsangst en verlatingsangst. Dat wilde ik niet meer.

Loslaten dus..

Ik laat hem los, wis zijn nummer en sluit het af. Tenminste dat wil ik. Enkele maanden laten ontmoet ik hem wederom. Hij had nog vaak aan ons gedacht, vertelt hij me. Hij wilde praten over wat er die zomer tussen ons was gebeurd. Hoe bijzonder het was geweest. Hij had dit dus toch ook gevoeld.

Daar begon alsnog het spel van aantrekken en afstoten. Een spel van 2,5 jaar. Waarin we elkaar een paar keer zagen, de sterren van de hemel vreeën en hij me net na de vrijpartij er nog even op moest attenderen, dat ik ‘geen relatiemateriaal’ was.

Meerdere keren heb ik hem verteld hoe ik als was in zijn handen werd, wat hij met me deed. Dat ik volledig van de wap was wanneer ik hem gezien had. Steeds weer probeerde ik uit de dynamiek te stappen. Wiste ik zijn telefoonnummer weer. Nam hij weer contact met me op, waarna het spel weer van voren af aan begon.

Waarom kon ik hem niet loslaten?

Waarom lukt het me niet? 

Een van de laatste keren dat hij weer contact met me opnam, wilde hij me iets vertellen. Hij vertelde dat hij in therapie was, dat hij daar over ons verteld had en dat het zo bijzonder was wat hij met mij deelde. Hij had de diagnose ADD gekregen en de vraag of hij hier medicatie voor wilde. Hij had geen medicatie nodig, hij zou het op eigen houtje doen, vertelde hij me.

Hij vertelde me dat hij daar verteld had dat ik het ‘stuk’ onvoorwaardelijke liefde bij hem raakte. 

Eindelijk.

Dacht ik.

Ik was een paar dagen helemaal in de wolken. Alleen merkte ik al snel, wanneer ik daarover met hem wilde praten, ik daar nul-reactie op kreeg.

Toen ik hem op de man afvroeg wat hij hier dan verder mee wilde, zei hij me dat wat hij me verteld had niet over ‘Ons’ ging, maar dat hij alleen had willen vertellen wat ik met hem deed. 

Mijn grens was bereikt.

Ik heb hem gevraagd mijn telefoonnummer te wissen en geen contact meer op te nemen.

Nooit meer.

Niet over een half jaar, niet over een jaar en niet over 5 jaar.

Ik wilde geen speeltje meer zijn voor hem. Ik wilde niet meer aan het lijntje gehouden worden. Ik wilde niet meer klaar staan wanneer het hem uitkwam.

Ik wilde niet meer meedoen aan het spel van aantrekken en afstoten.

Toch weet hij na 6 weken weer contact met me op te nemen. Via facebook. Tegen onze afspraak in.

Dat zei hij zelf ook.

Ik vroeg hem wat er dan toch in zijn hoofd omging, dat hij dat dan toch deed? Ik was toch duidelijk geweest? 

Het waren de oude gewoontes, zei hij me.

Ik heb hem veel succes gewenst met zijn oude gewoontes.

Meteen daarna heb ik alle kanalen dichtgegooid waarvan ik dacht dat hij nog maar ergens een ingang kon vinden. Heb ik de deur gesloten, die ik al die tijd nog ergens op een kier had laten staan. Hoe moeilijk ik deze keuze ook vond, dit was wat ik te doen had.

Als hij mijn grenzen niet kon respecteren, moest ik dus mijn eigen grenzen gaan respecteren.

Onvoorwaardelijke liefde hoort geen pijn te doen. 

Ik besefte dat zolang ik buiten mezelf zou blijven zoeken naar de onvoorwaardelijke liefde waar ik zo naar verlangde, de prooi zou blijven van de narcist. Toen ook begreep ik dat de onvoorwaardelijke liefde waarvan ik al die tijd had gedacht, dat ik deze bij de ander hoorde te vinden, ik deze alleen maar in mijn Zelf kon vinden.

Toen begreep ik dat de enige voor wie onvoorwaardelijke liefde mogelijk is ‘je Zelf’ is.

En dat dat is wat hij mij zichtbaar had gemaakt, stukken die ‘pijn’ deden. Stukken die de oorspronkelijke pijn raakten. Oude pijn. Pijn van het niet gezien, niet gehoord en niet erkend worden.

Ik zie mijn Zelf nu. Ik hoor mijn Zelf nu. Ik heb mijn Zelf volledig erkend.

Ik heb mijn Zelf volledig geaccepteerd.

Ik ben mijn eigen soulmate. Mijn eigen zielenmaatje. Vriendjes geworden met alles wat ik in mij heb.

Ik mag er helemaal zijn van mezelf. Ik hou zonder voorwaarden van mijn Zelf. 

Alles mag er zijn. Alles wil er zijn. Alles wil gezien, gehoord, herkend en erkend worden. 

Zonder voorwaarden. Gewoon. Omdat het er is. 

Dat is wat onvoorwaardelijke liefde voor mij is. 

Er zijn. Zonder voorwaarden. 

Hou onvoorwaardelijk van jouw Zelf. van alles wat in jouw Zelf aanwezig is. Omdat dat is waar jouw onvoorwaardelijke liefde voor bedoeld is.

Kim Boom